แหวนหมั้น

เป็นหลักฐานที่บ่งบอกถึงการจับจองฝ่ายหญิง โดยที่ฝ่ายชายเป็นคนทำการหมั้นหมายไว้ ผู้หญิงที่สวมแหวนหมั้นนั้นแสดงถึงการมีเจ้าของแล้วและจะมีการจัดพิธีแต่งงานในอีกไม่ช้านี้ การหมั้นหมายนั้นเป็นธรรมเนียมที่ถือปฏิบัติกันมาตั้งแต่สมัยก่อนและในสมัยโบราณมนุษย์เราเชื่อกันว่าคู่รักที่สวมแหวนนิ้วนางให้กัน ความรักจะส่งผ่านเข้าสู่หัวใจของกันและกันดังความเชื่อของ กรีกและโรมันที่ว่า “วีนา อะมอริส” (vena amoris เป็นคำละติน แปลว่า หลอดเลือดแห่งความรัก) ได้ด้วยความเชื่อที่ว่าหลอดเลือดดำบนนิ้วนางข้างซ้ายจะเชื่อมต่อตรงเข้าสู่หัวใจโดยมีแหวนเป็นสัญลักษณ์เพื่อสื่อแทนใจเป็นคำมั่นสัญญาของคู่รักนั้นเอง

ประวัติของแหวนหมั้นนั้นได้เกิดขึ้นที่กรุงโรมในช่วงศตวรรษที่ 13 เมื่อคริสต์ศาสนิกชนได้ทำการสานต่อประเพณีหลังจากที่พระสันตปาปาอินโนเซนต์ที่ 3 ประกาศให้ใช้ช่วงระยะเวลารอคอยระหว่างพิธีหมั้นกับพิธีสมรสเป็นข้อบังคับ แหวนของพวกเขาจึงเป็นเป็นปลอกโลหะธรรมดา และเปลี่ยนเป็นการใช้ทองคำในภายหลัง ขณะที่เพชรเพิ่งเข้ามามีบทบาทภายหลัง อาร์ชดยุคแม็ก ซีมีเลียนแห่งออสเตรียเป็นผู้ชายคนแรกในประวัติศาสตร์ที่มอบแหวนเพชรให้แก่ว่าที่เจ้าสาวของเขาในปี 1477 แต่อย่างไรก็ตามแหวนหมั้นเป็นเพียงสิ่งที่เราจับต้องได้และใช้เป็นเพียงสัญลักษณ์เพื่อบ่งบอกความรักของชายหญิงเท่านั้น สิ่งที่สำคัญนั้นคือความรักของคนทั้งสองคนที่มั่นคงและซื่อสัตย์ต่อกันจึงจะทำให้แหวนนั้นมีความหมายและมูลค่ามากขึ้นกว่าเดิม